Bart (49) kreeg een burn-out: "Ik zat 3 uur aan tafel, zonder te bewegen"

Geboren voor de muziek

“Op mijn zeventiende wist ik dat ik muziekjournalist wilde worden. Ik begon als jobstudent bij een krant en evolueerde vrij snel van manusje-van-alles naar zelf stukken schrijven. Ik kreeg meer en meer verantwoordelijkheid, werd na verloop van tijd ook gezien als een kenner die tendenzen signaleerde en er vervolgens over mocht schrijven. Ik werkte altijd en overal en leefde tegen 300 km per uur. Ik ontmoette honderden muzikanten, ging haast elke dag naar een concert en reisde de wereld rond. Ik had een boeiende, interessante carrière. Dat ging jarenlang prima, want ik voelde me enorm gewaardeerd en gerespecteerd. Maar toen werd de krant overgenomen door een nieuwe groep. Er kwam een andere hoofdredacteur en de prioriteiten begonnen te verschuiven, waardoor elk artikel plots een stuk sensationeler moest zijn. Er werd zelfs voor mij beslist welke nieuwe platen ik moest recenseren.”

Concentratie helemaal weg

“Ik voelde me niet langer gerespecteerd op mijn werk, maar hield dapper vol, ook al werd dat dag na dag moeilijker. Het heeft uiteindelijk veel te lang aangesleept. Mijn vriendin had op haar werk toevallig net een cursus gevolgd over burn-out en besefte dat ze zowat alle symptomen bij mij kon afvinken. Ze stuurde me naar de dokter en die zei op het einde van de consultatie dat ik zeker zes weken thuis zou moeten blijven. Dat had ik totaal niet verwacht, maar het drukte me wel met mijn neus op de feiten: het was ernstig. Van de ene dag op de andere kon ik me ook totaal niet meer concentreren. Genieten van mijn favoriete muziek was er niet meer bij, enkel klassieke muziek kon ik verdragen. Probeerde ik de krant te lezen, drongen alleen de koppen tot me door, verder niets. Laat staan dat ik een boek zou kunnen lezen.”

3 uur gewoon zitten

“Gelukkig had ik een begripvolle arbeidsgeneesheer die me in contact bracht met een psycholoog. Dat was echt een goede zet, want ik heb daar iets heel vreemds meegemaakt. Op een bepaald moment zei die psycholoog tegen mij: “Bart, je kunt het allemaal heel goed uitleggen, maar zwijg nu eens tien minuten? En voel je lichaam eens?” Dus zweeg ik. En effectief: na tien minuten voelde ik plots heel helder de pijn in mijn lijf. Ik kreeg mijn hand zelfs niet meer omhoog. Elke spier deed pijn. “Dit is wat je de afgelopen jaren genegeerd hebt,” zei ze voorzichtig.

Enorm confronterend was dat. In het begin zat ik soms aan de keukentafel en bedacht dat ik zin had in een cola. Drie uur later zat ik daar nog, bewegingsloos. Slechts één keer per maand sprak ik met een vriend of vriendin af. Daar zag ik altijd tegenop, maar het hielp me wel elke keer om een beetje vooruit te komen. Op den duur ben ik ook beginnen wandelen. Ik nam me voor om door élke straat van Antwerpen te wandelen en dat is ook gelukt. Ik wandelde 100 km per week.”

10.000 kilo lichter

“Ik realiseerde me dat ik het heel moeilijk vond om gewoon te ontspannen, zelfs in de sauna. Op een bepaald moment ging ik met mijn vriendin kamperen en hebben we drie uur naar de dansende vlammen in het vuur gekeken. Dat was een échte overwinning, de eerste keer in lange tijd dat ik me rustig voelde. Uiteindelijk heb ik vijftien maanden niet gewerkt. De eerste dag dat ik terug naar de krant ging, hebben ze mij meteen ontslagen. Er viel tienduizend kilo van mijn schouder. Ik voelde me opgelucht en bevrijd. Sindsdien werk ik als freelancer voor verschillende media én baten mijn vriendin en ik een b&b uit. Ik heb nu meer oog voor de alarmsignalen van burn-out en las af en toe een rustdag in. Dan ga ik koffie drinken op een terrasje. En net zoals veel muzikanten doe ik nu aan yoga. Tegen alle verwachtingen in, hélpt het. Zeker om in touch te blijven met mijn lichaam. Ik leef niet meer tegen 300 km per uur, maar tegen 120 km per uur.”

Opnieuw de gevoelige snaar

“Wat zeker meegespeeld heeft in mijn burn-out, is dat ik muziekjournalist ben. Ik ben iemand die ontroering en schoonheid zoekt, die geraakt wil worden. Ik ben ontzettend gevoelig voor sfeer: klikt het of klikt het niet met iemand? En dat heeft een groot effect op mijn eigen gemoedstoestand. Toen ik eindelijk terug naar concerten begon te gaan, was ik aanvankelijk heel ongerust, want ik voelde niets meer. Ik dacht dus dat ik ‘het’ kwijt was. Maar bij een concert van Bruce Springsteen was het terug. Daar kwam de ontlading, de ontroering. Ik kon weer huilen. Ik ben ook milder geworden voor andere mensen. Als ik op sociale media zie dat iemand het moeilijk heeft, stuur ik een berichtje. Dat zou ik vroeger nooit gedaan hebben. Ik denk dat ik een stukje empathischer ben geworden.”