Stijn: “Ik herinner me die eerste avond net nadat we getrouwd waren nog goed. We kenden elkaar nauwelijks een uur en waren al op weg naar Charleroi om het vliegtuig te nemen naar Tenerife, waar onze huwelijksreis zou doorgaan. We moesten gewoon even stoppen aan een tankstation om een pintje te drinken.”
Nuria: “We waren samen in dit avontuur gestapt en konden niet anders dan doorzetten. We besloten er het beste van te maken. In de auto hadden we allebei het gevoel dat er een grote vergissing was gebeurd. Ik zei tegen Stijn: ‘Jij hebt toch ook hetzelfde gevoel? Dat we moeten scheiden?’ Hij bevestigde mijn gevoel meteen.”
Stijn: “We zaten op dezelfde golflengte: het klikte niet tussen ons. Door dat meteen te benoemen, haalden we de druk van de ketel en dat was achteraf gezien de reden dat we het wél gehaald hebben als koppel.”
Nuria: “We konden meteen onszelf zijn en deden ons naar elkaar toe niet beter voor dan we waren. Als je met iemand gaat daten doe je dat wel. Je draagt een masker. Wij waren net heel ontspannen en relaxed, we maakten plezier.”
Stijn: “We voelden weinig aantrekkingskracht en besloten dan maar om een vriendschap op te bouwen in de plaats van een relatie. We spraken af om elkaar niet zwart te maken voor de camera, om elkaar steeds fair en met respect te behandelen. Dat was onze eerste afspraak en daardoor is het allemaal erg organisch verlopen.”
Nuria: “We hadden geen verantwoordelijkheden of plichten tegenover elkaar, enkel wederzijds respect. Tijdens onze eerste nacht in Tenerife zijn we wel in de drank gevlogen en hebben we gekust.”
Stijn: “Dat maakte het dan weer een beetje bizar. Ineens wisten we niet meer hoe we ons tegenover elkaar moesten gedragen. De realiteit sijpelde binnen: we zijn getrouwd, maar kennen elkaar niet. Wat gaan we doen? Scheiden? Of toch niet?”
Nuria: “We konden elkaar niet meer in de ogen kijken. Ik werd met de minuut tegendraadser en uit miserie zijn we opnieuw beginnen drinken. Ik stuurde Stijn naar beneden om een fles wijn te halen en terwijl hij beneden was, kwam ik in onze hotelkamer tot het besef dat ik niet zo nors moest zijn en dat ik me gewoon open moest stellen. Ik maakte een klik in mijn hoofd: het programma ging vijf weken duren, we konden er maar beter het beste van maken. Zodra Stijn terug was met die fles, vroeg ik hem om gewoon even naar mij te luisteren.”
Stijn: “En toen begon ze te vertellen. Over wie ze was, wat ze deed, wat ze allemaal had meegemaakt in haar leven. Ik voelde hoe mijn lichaam zich ontspande.”
Nuria: “We zijn beginnen pingpongen: ik vertelde iets, dan hij weer. Net alsof we aan het speeddaten waren, maar dan zonder de tijdsdruk. De conversatie vloeide op een natuurlijke manier. Heel de nacht hebben we gepraat, zeker zes uur. In het donker, met enkel een paar kaarsen als verlichting en vuurwerk op de achtergrond.”
Stijn: “Tegen het einde van de nacht voelde ik iets van een bevestiging, dat het toch goed zou komen tussen ons.”
Nuria: “Zelf kreeg ik ook een ander beeld over hem, ik had zelfs een warm gevoel. Mijn ultieme droom was het ideaal van huisje, boompje, beestje en kinderen. Hij wilde precies hetzelfde. Uiterlijk was Stijn niet de man met wie ik dacht gekoppeld te worden –ik had een stoere Viking in gedachten- maar uiteindelijk had hij alles wat ik altijd had gewild in een man. Ik besefte dat het beeld dat je voor ogen hebt, niet altijd hoeft te kloppen.”
Stijn: “We zijn inmiddels zes jaar samen en hebben effectief een huis en twee kindjes. Door het programma hebben we wel de natuurlijke beginfase van verliefdheid overgeslagen. Dat luchtige gevoel hebben we nooit gekend. Daarna kwamen er wel golven van verliefdheid.”
Nuria: “Ik heb ook nog helemaal niet het gevoel dat ik Stijn al echt ken. Om eerlijk te zijn hoop ik ook dat dat nooit komt. Het is fijn om nieuwe dingen te blijven ontdekken aan elkaar.”
Stijn: “We zijn nog altijd heel eerlijk tegen elkaar, net zoals tijdens die eerste nacht. Misschien soms zelfs té eerlijk. Eén van de eerste dingen die we tegen elkaar hebben gezegd is dat we zeker zouden scheiden, dat denk je niet zomaar weg.”
Nuria: “We zijn nog niet aan het einde van ons avontuur. Ik voel dat ik in die zes jaar tijd veel veranderd ben. Ik voel me niet meer alleen, ik ben rustiger. Misschien omdat ik de imperfecte perfectie heb gevonden.”
Stijn: “We delen een zeer speciale geschiedenis, wat ons enorm verbindt met elkaar. We leggen een gezamenlijke tocht af en Nuria maakt nu deel uit van mij. Ik kan niet optimaal functioneren als er een kink in de kabel zit. Onze verbondenheid geeft mij echt steun en kracht in het leven.”
Nuria: “Zelfs als we zwijgen, voelen we elkaar goed aan. Dat is zeker een teken van connectie. We zijn volledig op elkaar afgestemd en ik heb het gevoel dat onze relatie nu volkomen organisch is. Het is gekunsteld begonnen en het is verre van perfect, maar vanaf de eerste dag was er warmte.”