Karen vecht al meer dan een jaar tegen een burn-out

Al 16 jaar werkt Karen als project-assistent in hetzelfde bedrijf. In 2020, het jaar dat corona het openbare leven lam legde, kwam ze zoals zoveel werknemers zeer vaak op technische werkloosheid te staan. “Pas het jaar nadien kon ik in januari weer voltijds aan de slag”, vertelt ze. “Maar er werd totaal geen rekening gehouden met het feit dat ik een jaar lang in rustmodus had gezeten. Integendeel. Er werd van mij verwacht dat ik er meteen weer volle gas zou invliegen en 40 uur per week werkte. Ik kreeg er ook nog allerlei extra taken bij en er werd heel respectloos met mij omgegaan. De druk was hoog. Toch bleef ik mij inzetten. Tot mijn lichaam niet meer mee wilde doen.”

Fysieke gevolgen

“Ik kreeg continu koortsblazen, ik was dikwijls ziek, had overal ontstekingen. In het weekend kon ik niks doen, zo uitgeput was ik. Ik geraakte niet meer opgeladen. Maar je negeert die signalen. Een burn-out, wie denkt daar nu aan?”

“In juni ben ik volledig uitgevallen. Mijn dokter schreef mij meteen 6 weken ziekteverlof voor. Ik dacht toen: ‘Dat kan niet, ik moet deadlines halen!’. (lacht) Ik zat er ook mee verveeld dat ik mijn collega’s in de steek liet. Maar na een paar weken voelde ik dat mijn lichaam die rust écht nodig had. Ik kon niet meer.”

Tijd nemen

Ondertussen is Karen al 1 jaar en 4 maanden in ziekteverlof. “En dan krijg je die reacties: ‘Je bent al zo lang thuis, nu moet je je toch herpakken.’ Maar op dat genezingsproces plakt geen datum. Je kan niet zeggen: ‘En nu is het goed geweest, stel je niet aan.’ Zo werkt het niet. Mijn fysieke toestand is er zo hard op achteruit gegaan dat ik niks meer aankan. Bij het minste wat ik doe, ben ik kapot. De enige plek waar ik me echt op mijn gemak voel, is thuis. Ik ga wel eens wandelen in de natuur, probeer dingen te doen die me blij maken, maar ik ben heel snel doodmoe.”

Praten helpt

“Het helpt ook niet dat ik alleenstaande ben”, gaat Karen verder. “Alles alleen moeten dragen, is soms zwaar. Er is niemand die zegt: ‘Komaan Karen, uit de zetel en schoenen aan. We gaan naar buiten.’ Ik kan heel goed alleen zijn, maar af en toe mis ik iemand die mij vastpakt. Knuffelen met mijn katten is een mooi alternatief. Gelukkig heb ik mijn broer en een paar andere mensen waarmee ik goed kan praten. Maar niemand kan een burn-out in jouw plaats oplossen. “

Weinig begrip

“Het is ook jammer dat er zo weinig begrip is. Als ik een fysieke ziekte had, dan was ik door collega’s waarschijnlijk overladen met bloemen en kaartjes. Nu is er niks, buiten een paar berichtjes in het begin. Een mentaal probleem zie je niet. Daardoor lijkt het alsof je jezelf constant moet verantwoorden. Ik vind het belangrijk dat er over burn-out en mentale gezondheid gepraat wordt, want er lijkt nog altijd een taboe op te rusten. Terwijl zoveel mensen er last van hebben. Met mijn verhaal hoop ik hen te steunen. Het helpt ook écht om te praten met mensen die hetzelfde meemaken. Zij begrijpen je.”

Een job die bij mij past

Ondanks het feit dat Karen de laatste maanden diep zat, heeft ze ook lessen getrokken uit die moeilijke periode. “Dat ik nooit meer terug naar mijn oude job wil, bijvoorbeeld”, zegt ze. “Het was mijn eerste job, ik werkte daar al sinds mijn 19de. Door mijn burn-out besef ik dat ik daar eigenlijk totaal niet op mijn plaats zit. Dat werk past helemaal niet bij de persoon die ik ben. Maar uit gewoonte en omdat ik dacht dat ik niks anders kon, ben ik daar toch al die jaren gebleven. Ik ga nu op zoek naar een job die écht bij mij past. Door een burn-out leer je jezelf pas echt kennen. Maar wat ik dan wel wil doen, weet ik nog niet. In ieder geval niet meer voltijds werken. Vanaf nu wil ik meer tijd maken voor mezelf. Je leeft maar 1 keer. Er is maar 1 jij en daar moet je goed voor zorgen. Veel geld verdienen hoeft niet per se. Met minder kan je ook gelukkig zijn. Want wat ben je met een volle bankrekening als je doodongelukkig bent? Ik weet nu dat ik niet veel nodig heb.”

Goede raad

“Ik had nooit verwacht dat dit met mij zou gebeuren”, aldus Karen nog. “Bij mij was het altijd maar gaan, gaan, gaan. Nooit stilstaan. Maar nu weet ik: een burn-out kan iederéén overkomen. Het is een mentale en fysieke uitputting, veroorzaakt door emoties waar nooit genoeg aandacht aan werd besteed. En ik kan anderen maar één goede raad geven: blijf altijd geloven in jezelf en neem je tijd om te herstellen. Volg je eigen pad en laat je door niemand onder druk zetten.”