“Mijn kinderen weten dat hun mama geen supermama is. En dat is helemaal oké”

“Voor ik kinderen had, ging ik ervan uit dat ik het ouderschap op dezelfde manier zou aanpakken als mijn ouders, want dat vond ik wel zo duidelijk”, vertelt de presentatrice. “Ik was ook nooit bang dat ik het niet ging kunnen. Ik heb dat zorgende altijd wel in mij gehad. Maar het is pas later, als je echt ouder bént, dat je gaat reflecteren: hoe deden mijn ouders dat en was ik daar echt zo blij mee als kind? Voor mijn ouders was gehoorzamen bijvoorbeeld erg belangrijk, ze waren heel streng. Maar dat werkte voor mij en mijn kinderen niet. En dan moet je je eigen weg zoeken. Je bent ook nooit klaar met opvoeden, want elke leeftijd komt met z’n eigen uitdagingen.”

Straffen en belonen is voor veel ouders zo’n uitdaging waar ze niet altijd goed weg mee weten. Hoe pak jij dat aan?

“Ik heb daar een mooi voorbeeld van: onlangs mocht mijn dochter een sleepover geven voor haar verjaardag. Er waren vier meisjes blijven slapen. De dag nadien gingen ze koekjes bakken en ondertussen was Minnie in de keuken de hele tijd met een balletje aan het gooien naar haar vriendinnetje. Ik vroeg haar twee keer om daarmee te stoppen. We hebben binnendeuren in glas en ineens hoorde ik iets breken. Ik legde niet meteen de link met de deur, maar aan de gezichten van de meisjes zag ik meteen dat er niet gewoon een glas was gevallen.”

Hoe heb je gereageerd?

“Ik ben heel kalm gebleven, maar ik wist écht niet wat ik moest zeggen. En dat heb ik ook zo verwoord: ‘Minnie, ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik ben zó boos, vooral omdat ik je twee keer heb gevraagd om te stoppen.’ Ik zag dat ze zelf ook heel hard was geschrokken en dat ze zich schuldig voelde. Dus ik heb haar ook meteen duidelijk gemaakt dat het maar glas was en dat er geen gewonden waren gevallen. Maar óók dat het niet tof was wat ze had gedaan. En dat heeft wel gewerkt. Ik denk niet dat ze ooit nog binnen met een bal zal spelen.” (lacht)

Is het verhaal daarmee voor jou dan ook afgelopen?

“Ja, ik kom daar dan later niet meer op terug. Maar ik maak er wel nog grapjes over. Ik heb haar al gezegd dat ik de glazenmaker een verjaardagskroon en het cijfer negen in het nieuwe raam zal laten zetten. Dat vind ik ook wel belangrijk om mee te geven in de opvoeding: het was geen plezant moment, maar nu gaan we het draaien en er iets leuks van maken. Zo had Minnie bijvoorbeeld ook eens allemaal hartjes op de pas geschilderde muur getekend. In plaats van boos te worden, heb ik daar gewoon een kadertje rondgehangen. Uiteraard moet je grenzen stellen als ouder, maar uiteindelijk is het ook maar dat.”

Het is oké om fouten te maken?

“Zeer zeker. Vroeger draaide het ouderschap om het idee dat ouders de waarheid in pacht hadden, zij wisten hoe het moest. Maar daardoor zit je nu wel met een hele generatie faalangstige kinderen. Zij zijn opgegroeid met de boodschap dat je geen fouten mag maken, want dat je anders nooit groot gaat worden. Maar mijn kinderen zien dat ik ook fouten maak. Dat ik sorry zeg als ik een keer te boos word of hun zwemzak vergeten ben. Dan zeg ik: ‘Sorry, kan gebeuren. Maar is er een probleem? Ik denk het niet.’ Dat vind ik heel belangrijk, want anders leg je de lat niet alleen voor jezelf te hoog, maar ook voor je kinderen. Als ouder ben je immers hun grote voorbeeld. We hebben het vaak over zelfzorg en zacht zijn voor onszelf, en terecht. Want als je niet zacht bent voor jezelf, kan je die mildheid ook niet aan je kinderen meegeven.”

Ben jij mild voor jezelf?

“Hoe langer hoe meer. Onlangs had ik zelf brood gebakken, maar ik had het te lang laten liggen, waardoor het zuur was geworden. Ik heb mijn kinderen dus zuur brood mee naar school gegeven. Toen ze thuiskwamen, zeiden ze hoe vies het brood was. Ja goed, dat kan gebeuren. Wees niet te streng voor jezelf, op geen enkel gebied. Het lukt bijvoorbeeld niet altijd om Minnie en Lucien twee stukken fruit per dag te laten eten. Als ze het op school niet opeten, kan ik het er ’s avonds moeilijk nog induwen. De ene dag lukt dit, de andere dat. Als je je daar bewust van bent, neemt dat al de helft van je stress weg.”

Heb je je ooit echt gefaald gevoeld als ouder?

“Ja. En dat mag, hè. Ik vond bijvoorbeeld de peuterpubertijd heel zwaar. Dat is het moment waarop je voor het eerst voelt dat je moet beginnen opvoeden en dat je echt grenzen moet stellen. Maar tegelijk ben je nog maar pas ouder en ben je nog volop aan het verbinden, waardoor je denkt: ‘Ik mag niks fout doen, ik mag niet te kwaad worden.’ Lucien had een hele zware peuterpubertijd. Hij sloeg mij de hele tijd. Ik nam dan altijd zijn handje vast en zei dat hij dat niet mocht doen, want dat hij mama pijn deed. Dat hielp niets. Op een bepaald moment heb ik radeloos naar mijn zus gebeld en heb ik haar gevraagd om met Lucien te facetimen omdat ik niet meer wist wat ik moest doen. Het probleem heeft zichzelf uiteindelijk opgelost, maar toen dacht ik wel: ‘Waw, goed ouderschap. Een moeder die zit te huilen en naar haar zus moet bellen omdat ze haar peuter niet aankan.”

Zijn er nog mensen bij je steun vindt in de opvoeding?

“Ik ben niet meer samen met de papa van Lucien en Minnie, maar mijn lief helpt mij. Ik heb ook een wijze vriendin. Hoe zij omgaat met haar kinderen, vind ik heel waardevol. En kinderpsychiater Peter Adriaenssens blijft natuurlijk dé autoriteit. Hij heeft een hele no nonsens ‘doe maar gewoon’-aanpak. Onlangs hoorde ik hem nog zeggen dat je geen twee badkamers nodig hebt. Eén is genoeg, want zo leren je kinderen met elkaar omgaan en geduld en respect hebben voor elkaar. Die back to basics-houding is helemaal mijn ding.”

Wat vind je het moeilijkste aan het moederschap?

“Consequent zijn. Mijn kinderen zijn doordrammers. Mijn dochter weet heel goed dat ze me niet mag storen als ik aan het bellen ben, maar net dan komt ze – in gebarentaal – om chocolaatjes vragen. Soms ben je moe, soms ben je lastig, soms weet je het niet meer… en dan zeg je gewoon: ‘Allez, ’t is goed, doe maar.’ Maar over het algemeen zie ik ouders rondom mij die nog minder consequent zijn. Goed dat er nóg slechtere voorbeelden zijn.” (lacht)

Heb je zelf goede raad voor andere ouders?

“Wees jezelf bij je kinderen. Zij zien je dus je moet niets proberen te verstoppen. Je kan wel zeggen dat er niks aan de hand is, maar je kinderen voelen het als er stress in huis is. Ze voelen het als jij niet goed in je vel zit en als je jezelf aan het beliegen bent. Daarom: ken jezelf. Maak van het proces van het ouderschap ook een ontdekkingstocht naar jezelf. Want als jij jezelf goed begrijpt, als je weet wie je bent en hoe je op situaties reageert, kan je dat ook op een faire manier naar je kinderen overbrengen. Als je eerlijk bent tegenover jezelf, zal je dat automatisch ook zijn tegen je kinderen. Zeg dus gewoon dat je je even niet goed in je vel voelt. Ik doe dat: ‘Mannekes, ik weet niet wat er vandaag scheelt. Het is mijn dag niet.’ Of: ‘Maak niet te veel ruzie vandaag, want dat kan ik nu niet hebben.’ Niet dat ze daar dan veel rekening mee houden, maar dan weten ze wel dat hun mama geen supermama is. En daardoor moeten zij ook niet de perfecte kinderen zijn. En daarnaast: zie opvoeden als iets leuks. Als een avontuur dat je met je gezin aangaat. Of een heel, heel exotische reis.”

Wanneer ga je van jezelf zeggen: ‘Ik heb het goed gedaan’?

“Ik probeer dat nu ook al te zeggen. Ik ben trots wanneer ik voel dat de kinderen met iets zitten en het tegen mij komen vertellen. Dan kunnen we daar even over praten en kan ik zeggen: ‘Het is oké dat je dat voelt.’ Het gaat om verbinding, en dat kan evengoed iets kleins zijn. Bijvoorbeeld samen naar de supermarkt gaan en met een mopje lachen waarvan je weet dat dat iets is van jullie twee. Als ik mijn kinderen kan geruststellen, als ze zich goed voelen bij mij en ze iets van mij aannemen, weet ik dat ik hen op een goede manier aan het helpen ben om als fijne mensen in het leven te staan.”

© grote foto: Nathalie Samain

© kleine foto: Carmen Devos