Miranda verloor haar dochter 13 jaar geleden: “Het verdriet gaat niet weg”

Sinds het overlijden van haar dochter is er veel veranderd in het leven van Miranda Born (55): ze kreeg op haar 49ste nog een kind en verhuisde samen met haar gezin van Brasschaat naar Portugal. “Na de dood van Annelies kwamen we hier elk jaar op vakantie. En we voelden ons in Portugal zo goed dat we verhuisd zijn”, vertelt Miranda. “Thomas en Anthony, onze 2 zonen, gaan hier nu naar een internationale school. Thomas heeft zijn kleine broertje trouwens vernoemd naar het vriendje van Annelies, die Anthony heet.”

Een nieuw land, een nieuwe omgeving. En toch is Annelies, die overleed aan kanker van het centraal zenuwstelsel, ook daar nog heel erg aanwezig. “We hebben haar urne meegenomen, ik kon haar niet achterlaten. Ook de kast met al haar spulletjes is meeverhuisd. Elke dag branden wij een kaarsje voor haar. En elk jaar krijg ik van haar vriendje Anthony een nieuwe foto van hem om bij haar te zetten. Ik heb nog altijd een fijn contact met hem en zijn familie. Maar zien hoe haar leeftijdsgenoten opgroeien en hun eigen leven hebben, is best confronterend.”

Hartverwarmende berichtjes

“Ook van haar verpleegster en van haar toenmalige vriendinnetjes krijg ik nog af en toe een berichtje. Het is hartverwarmend dat ik niet de enige ben die na 13 jaar nog aan Annelies denkt. Na haar overlijden heb ik al haar vriendinnetjes uitgenodigd in haar slaapkamer. Ze mochten allemaal een aandenken meenemen, voor hun rouwverwerking. Want die kinderen waren nog zo jong, ook zij moesten verder kunnen.”

“Of verdriet slijt na al die tijd? Het wordt anders. Ik heb geleerd om het te kanaliseren. Ik maak soms lange strandwandelingen met de hond en dan praat ik tegen Annelies. En dan ben ik dat verdrietig moment kwijt, hoe vreemd dat misschien ook klinkt. Als ik nu filmpjes van haar opzet, voel ik heel veel trots en liefde. Ik krijg nog altijd wel tranen in mijn ogen, maar ik kan er nu tenminste naar kíjken. Ik vind die beelden erg troostend. Ze had zo’n prachtige lach.”

“Ik heb mijn verdriet echter lang niet toegelaten. Ik kon het ook niet delen, daarvoor was het te groot. Het was pas bij de geboorte van mijn jongste zoon 6 jaar geleden dat ik door een zware emotionele storm ben gegaan. Gelukkig was er tegelijk met dat immense verdriet, ook de liefde die ik van dat baby’tje kreeg. Het zijn mijn zonen die mij door die zware periodes hebben geloodst. Mensen zeggen altijd dat ik sterk ben, maar ik weet niet of ik het zonder hen had gered. Of zonder mijn man Frederik. Ook zijn liefde was deel van mijn herstel.”

Tatoeage voor Annelies

“Als je een kind verliest, sta je ineens rauw in het leven. Alles kan je gestolen worden. Het rouwproces eindigt nooit. Door aan yoga en zelfreflectie te doen, heb ik het een plaats kunnen geven, maar ik heb nog elke dag hartpijn. Ik zou haar zo graag nog een keer willen zien… het is dát verdriet dat blijft. Annelies gaat en staat met mij. Letterlijk zelfs. Ze had samen met mijn broer een tekening gemaakt van haar naam en ze wilde dat ik die op mijn lichaam zou laten tatoeëren. Ik heb gezegd dat ik er over zou nadenken, maar twee weken later is ze overleden. Drie maanden na haar dood heb ik die tekening op mijn rug laten zetten, op de plek waar Annelies was geopereerd.”

“Ik ben een dochter kwijt, maar ik heb een fantastisch kind gehad. Ze was echt een verrijking van mijn leven. Ik heb haar ontzettend graag gezien en ze heeft mij ontzettend veel bijgebracht. Als je zoiets ergs meemaakt, sta je veel liever in het leven. Niet in de zin dat je liever leeft, maar wel dat je liever bent naar andere mensen toe. Wie een kind verliest, is niet meer bezig met het materiële, met al dat gehaast en dat egoïsme. Wij proberen nu onze kleine bijdrage te leveren, door het Kinderkankerfonds of een andere organisatie te steunen, bijvoorbeeld. Ik vind het nu veel belangrijker om dingen te geven. Dat is wat de dood van Annelies mij heeft geleerd.”