Patrick (51) vindt het geluk tussen de druivenstokken in zijn eigen wijngaard

Patrick: “Van opleiding ben ik ingenieur, maar ik ben altijd organisch van de ene job in de andere gerold. Als uitgever van een magazine over verpakkingsmaterialen, sprak ik graag af met mensen op restaurant in het Antwerpse. Daardoor begonnen vrienden me op den duur te vragen welke restaurants de moeite waren. Ik vroeg waarom ze niet in een gids keken, maar die bleek er niet te zijn voor Antwerpen. Daarom begon ik in mijn vrije tijd zelf een gids samen te stellen. Dat groeide uit tot een professionele gids. Zo deed ik uiteraard veel ervaring op in de gastronomie. Ik stippelde culinaire wandelingen uit en volgde tussendoor nog opleidingen in de wijn en wijnbouw. Daarna begon ik wijnlessen te geven in het avondonderwijs. Alles wat ik deed, volgde uit het vorige.”

“Zo verlegde ik mijn focus stilaan steeds meer naar mijn favoriete bezigheid: de wijnwereld. Ik had een klein buitenverblijfje met een mooie zuidhelling. Als ik daar nu eens een wijngaard zou aanleggen? Gewoon eens proberen, uit nieuwsgierigheid. Daarnaast vond ik van mezelf dat ik sowieso veel te vaak op een bureaustoel zat, ik moest meer naar buiten, de natuur in. Een evenwicht zoeken tussen werken met mijn hoofd en werken met mijn handen in de aarde. Dat brengt me in balans, heb ik gemerkt. Een vriend uit Mechelen stopte net op dat moment met zijn wijngaard, dus mocht ik de wijnstokken gaan uitgraven en ze op mijn eigen zuidhelling inplanten. Eén namiddag per week trok ik naar daar om in de wijngaard te werken. Twee jaar later had ik mijn eerste wijn.”

“Toen drong zich een keuze op: professioneel wijn gaan maken of niet? Er waren risico’s aan verbonden. Ik zou behoorlijk wat geld moeten investeren. Op dat moment heb ik veel nagedacht over mijn leven, hoe ik het voor mezelf uitgestippeld zag. Ik ben iemand met veel dromen. Moest ik ze onderdrukken, of ze najagen? In het diepe springen, een risico nemen en misschien héél gelukkig worden? Ik vroeg advies aan een professionele wijnmaker. Hij vond mijn wijn prima en dat was het zetje dat ik nodig had. Ik voelde me aangemoedigd om mijn dromen te volgen. Het zou wel goed komen.”

“We zijn nu enkele jaren verder en ik ben inmiddels professioneel wijnmaker. Ik kan je zeggen dat het een fantastisch beroep is, maar het is niet eenvoudig en het kost veel tijd. Het is werken tot je erbij neervalt. Maar ik werk wel uit liefde. Maar er zijn zo veel momenten die echt schitterend zijn. In mijn wijngaard werk ik bijvoorbeeld heel artisanaal, ik gebruik nauwelijks mijn tractor, maar zit liever op mijn gat om zélf het onkruid te wieden. Ik voel op die manier ook alle seizoenen aan den lijve: zon, regen en wind. Ik zit er middenin. Buiten voel ik hoe het leven vertraagt. Ik ben dan echt in het moment, waardoor het iets meditatiefs heeft. Ik ken inmiddels ook elke wijnstok. Ik sta daar namelijk acht keer per jaar elke individuele stok te bewerken: snoeien, onkruid verwijderen, scheuten uitdunnen, trosjes goed hangen… ‘Ha,’ zeg ik dan bij mezelf, ‘dat is die stok weer die het beste fruit geeft.’ Ik sta nog net niet op het punt dat ik ermee begin te praten (lacht).

Soms komen vrienden met me mee om een handje te helpen, heerlijk om dit met hen te kunnen delen. Onlangs bracht iemand zijn gitaar mee en hebben we in de wijngaard samen gezongen. Ik voel me ook enorm gesteund door mijn omgeving en gezin. Mijn vrouw heeft er begrip voor dat ik vaak laat thuiskom. Zonder haar had ik dit nooit zo intensief kunnen doen, daar ben ik haar ontzettend dankbaar voor. Ook mijn vrienden zijn graag betrokken bij mijn werk. Het is zalig om een glas met hen te kunnen drinken, zeker als ze zelf geholpen hebben bij het oogsten. Als je ouder wordt, leer je jezelf steeds beter kennen. Ik weet nu dat het mijn natuur is om op deze manier te werken.”