Stien verwerkt de dood van haar partner door boek te schrijven

Het is één van de aangrijpende passages uit het boek dat Stien Verbelen (40) schreef én tekende over het rouwproces waar ze doorheen moest na het overlijden van haar partner. Simon Keersmaekers was amper 46 toen hij op 20 januari 2021 overleed aan maag- en slokdarmkanker. “De eerste maanden na Simons dood leefde ik in een roes. Maar na een tijd kwamen die emoties veel harder naar boven. Ik kon dat heel moeilijk onder woorden brengen”, vertelt Stien.

Gevoelens uiten

“Ik ben grafisch vormgeefster dus ik ben in eerste instantie gewoon beginnen tekenen. Dat is voor mij altijd de makkelijkste manier geweest om mijn gevoelens te uiten. Daarna ben ik ook gaan schrijven. Zo kon ik mijn verdriet een beetje van mij afzetten. Schrijven en tekenen hebben mij geholpen om klaarheid te brengen in mijn hoofd. Maar het is niet omdat er nu een boek is dat mijn rouwproces is afgelopen. Het scherpe van het verdriet gaat er af, maar het verdwijnt nooit helemaal. Ik zou veel liever hebben dat het boek niet bestaat en dat ik Simon gewoon terug heb. Wat natuurlijk niet kan.”

De wereld draait door

Stiens rouwproces was er eentje met ups en downs, met goede en slechte dagen. “Vorig jaar rond deze tijd had ik het moeilijk”, zegt ze. “Simon was iets meer dan een half jaar overleden en ik was heel erg gefocust op de dag dat er precies een jaar voorbij zou zijn. Want na een jaar, dán zou het beter gaan. Dat werd zo’n idee-fixe dat ik me nergens anders meer op kon concentreren. En natúúrlijk veranderde er na dat jaar bitter weinig. De wereld draaide gewoon door. Ik probeerde mijn leven weer op te pakken, maar ik voelde dat het mij niet goed af ging. Hoe moet je je leven leiden als je je partner kwijt bent? Je bent altijd met twee geweest. Samen vorm je het fundament van het huis. En ineens is die ander weg en moet je die lege plek voor jezelf weer invullen. En dat lukte niet zo goed. Nog altijd niet, eigenlijk.”

Naar de rouwcoach

“Daarom ben ik naar een rouwcoach gegaan. Zij lost zo’n rouwproces niet op, zo werkt het niet. Maar zij heeft mij wel goed op weg gezet. Door mij te leren welke stappen ik moet nemen om het toch een beetje draaglijk te maken. Ze heeft me tools gegeven waardoor ik weet wat ik moet doen als ik een mindere dag heb. Soms kruip ik met een pot thee en een koekje in de zetel. En tekenen en schrijven helpen. De rouwcoach heeft me ook aangeraden om me niet te verstoppen en aan mijn vrienden te tonen hoe ik me voel. Dat doe ik nu. Als ik me slecht voel, bel ik hen, hoe moeilijk dat soms ook is voor mij. Maar je vrienden kunnen er niet altijd voor je zijn. Daarom ben ik blij dat ik professionele hulp heb gezocht.”

Onwezenlijk moment

Simon was anderhalf jaar ziek. In volle coronacrisis lag hij 6 weken in het ziekenhuis, waardoor Stien hem amper mocht bezoeken. Op 16 december 2020 kreeg het koppel te horen dat hij was uitbehandeld: geen therapie zou hem nog kunnen redden. “Dat was het meest onwezenlijke moment uit mijn leven”, blikt Stien terug. “Het enige wat ik kon denken, was: ‘En hoe lang ga ik hem dan nog bij mij hebben?’ Het antwoord van de artsen was ‘een paar weken’, maar dat kan je gewoon niet vatten. Uiteindelijk zijn het er vier geworden.”

Mix van verdriet en blijdschap

“Toen ik Simon na dat beenharde verdict uit het ziekenhuis ging halen, was dat een waanzinnige mix van verdriet, maar ook van blijdschap, want ik kon hem weer mee naar huis nemen. Ik kon hem eindelijk weer vasthouden. We hebben in zijn laatste weken niks bijzonders gedaan, geen grote levensvragen meer opgelost. Simon genoot er keihard van om het normale zo lang mogelijk aan te houden. We gingen op wereldreis via Google Maps. En ’s avonds keken we naar een domme detective op tv. En dat was prima. Het was gewoon de banaliteit van elke dag die zo mooi was. Het zijn die momenten waar ik nu troost uit put.”