Sofie (41) overwon haar drugs- en alcoholverslaving door te praten met lotgenoten

Sofie: “Ik groeide op in een gezin dat werd geteisterd door werkloosheid en faillissementen. Er was armoede, niets was voorspelbaar. Geen fraai plaatje. Door altijd op de tippen van mijn tenen te moeten lopen, werd ik iemand die zich focuste op de emoties van anderen en niet op die van mezelf. Ik paste me altijd aan. Tijdens mijn tienerjaren worstelde ik met mijn gewicht en had ik minderwaardigheidscomplexen. Ik had eigenlijk wel veel goede vriendinnen, maar ergens geloofde ik niet dat ik erbij hoorde. En dat lag dan aan mijn uiterlijk, dacht ik. Op mijn zestiende kwam ik in een discotheek voor het eerst in aanraking met speed, waardoor ik gemakkelijk vermagerde. Ik zorgde er wel voor dat ik het op school goed bleef doen en beperkte het drugsgebruik tot het weekend.”

“Uiteindelijk ben ik afgestudeerd als psychiatrisch verpleegkundige en slaagde ik er op den duur in om te stoppen met drugs. Ik begon een relatie en kreeg al vrij jong een kind. Ons gezinsleven was fantastisch, we beleefden gouden tijden. Maar toen kreeg ik een huilbaby, met alle slapeloosheid die daaruit volgt. In een zwak moment, toen ik echt nood had aan energie, kwam ik bij een vriendin die nog steeds speed snoof. Ik besloot één lijntje te snuiven, maar ik was meteen weer vertrokken. Acht jaar soberheid, zo over de haag gegooid. Mijn man was woedend en we belandden in een vechtscheiding.”

“Gelukkig kon ik opnieuw snel stoppen, maar ik verving de ene verslaving door de andere: alcohol. Het begon onschuldig, met een glas wijn tijdens het koken. Maar al snel werd dat een hele fles en op den duur twee flessen. Daardoor viel ik vaak in slaap op de bank, maar ik bleef wel gewoon voor de kinderen zorgen en werken. Ik was ook nooit echt ‘zat’, ik dronk om mezelf te verdoven. In de zomer van 2017 zat ik alleen thuis en plots voelde ik me enorm eenzaam. Daar zat ik dan, met mijn fles rosé. Ik voelde dat er iets moest veranderen, maar wist niet hoe of wat. Tijdens een avondje uit met wat vriendinnen, sloten we aan bij een groep vrouwen. Eén van hen begon te vertellen over haar ‘herstel’ en dat ze al enkele jaren nuchter was. Ik voegde haar toe op Facebook en werd nieuwsgierig. Ik stuurde haar een bericht om te vragen hoe zij erin geslaagd was nuchter te worden. Ze nodigde me uit voor een meeting bij een zelfhulpgroep waar het befaamde 12-stappen plan wordt gevolgd.”

“Terwijl ik naar die eerste meeting onderweg was, voelde ik dat ik zo niet meer verder kon, innerlijk had ik echt ‘rock bottom’ bereikt: er moest méér zijn in het leven dan dit ellendige bestaan. Ik ging zitten en luisterde naar de verhalen van mensen uit alle lagen van de bevolking. Ze deelden hun kwetsbaarheden en plots voelde ik mezelf thuiskomen. Ik had echt instant het gevoel dat ik erbij hoorde. Gedurende één jaar ben ik elke dag naar een meeting gegaan en ik ben onmiddellijk, tijdens die eerste meeting al, gestopt met drinken. Je hoort vaak dat mensen met veel financiële middelen drie maanden naar een kliniek in Zuid-Afrika trekken om af te kicken, maar dat kon ik niet betalen. Maar dat was niet erg: mijn leven was hier. Ik moest hier clean worden, hier was het te doen.”

“Ik had nog nooit in mijn leven om hulp gevraagd, ik kende dat niet. Ik heb echt moeten leren dat het oké is om dat te doen, om andere mensen toe te laten je te helpen. Bij de groep leerde ik lotgenoten kennen waar ik vrij snel een hechte band mee kreeg. Het was geen probleem om iemand op te bellen of een berichtje te sturen als je het moeilijk had. We zijn allemaal kwetsbaar en het is onzin dat je in je eentje moet ploeteren. Je kunt niet met iedereen beste vrienden zijn, maar ik heb geleerd om me te focussen op de gelijkenissen, niet op de verschillen. Er is altijd wel iets dat je gemeen hebt met iemand, dat ontdek je als je de tijd neemt voor een goed gesprek.”

“Ik ben gestopt met mezelf verwijten te maken en heb aanvaard wie ik ben. Vroeger vond ik mezelf bijvoorbeeld altijd een slechte huisvrouw, nu zeg ik: ‘dit is het, hiermee moet je het doen’. Ik moet er ook op toezien dat ik me niet weer te veel focus op anderen, dat ik genoeg aan zelfzorg doe. Het is een zalig gevoel om je niet meer alleen te voelen, maar dat je een hele ‘tribe’ hebt van gelijkgestemden die voor je klaarstaan. Ik heb mezelf daardoor ook beter leren aanvaarden. Het grootste inzicht dat ik gekregen heb, is dat ik oké ben, met al mijn mankementen en kwetsuren. Door de meetings heb ik mijn eigen kracht leren kennen. En doordat ik zo’n connectie voelde met andere mensen, is de zin om te drinken volledig verdwenen. De leegte is opgevuld. Ik voel me aanvaard en ben gestopt met mezelf te verdoven. Ik hoef niet meer te drinken om het leven aan te kunnen. Ik heb mijn eigen rommel opgeruimd en sta er weer. Vroeger was ik eenzaam, nu voel ik me gedragen.”